این نوشته تقدیم میشود به سروش ثابت. عزیز در بند اوین. که آزاده است.
تقویم را که ورق میزنم یاد روزهای سیاه زیادی می
افتم که بی هیچ تبعاتی برای بانیان آن به فراموشی سپرده شده است. از حمله به کوی
دانشگاه 78 تا حمله های کوچک و بزرگ به همان کوی تا ماجراهای غم انگیز سال 88 به
بعد تا کهریزک تا عاشورای 88 .... تا همین پنج شنبه سیاه بند 350 اوین.
خانواده های مضطرب و دلواپس. عزیزانی در بند که
آنجا هم امنیت ندارند. افرادی که وقتی به بیمارستان منتقل میشوند با دستبند و پابند
میروند که مبادا مانند فیلمهای هالیودی با زدن نگهبان های زندان فرار کنند. از هتک
حرمتهای رایج در مملکت که چیزی نمیگویم.
بعید به نظر میرسد که نشود برای بوجود آمدن این
روزهای سیاه کاری کرد. یک شنبه سیاه، دوشنبه سیاه، پنج شنبه سیاه و ... شاید باید
در مقابل این افراد ایستاد. وادارشان کرد به پاسخ گویی. این افراد باید وادار شوند
به جواب دادن به اینکه چرا چنین کردند بی هیچ واهمه ای.
از جایی به بعد دیگر نمی توان مسائلی را به پای
سیاست گذاشت و گفت این بار مدارا این بار مماشات و ... این روزها وقاحت لبریز شده
از دوران احمدی نژاد شتک میزند بر سر و صورت مان. اگر پاک نکنیم این وقاحت ها را
...
اگر پاک نکنیم باید بپذیریم که تبدیل شده ایم به
کرگدن ها و این که خوشمان می آید از این کلفتی پوست و بی عاری و بی خیالی.
نباید انتظار معجزه ای داشته باشیم از رئیس جمهور
یا هر کس دیگر. معجزه از ما آغاز میشود مایی که نمیخواهیم کرگدن باشیم.
#سروش ثابت #کرگدن #روحانی #اوین #بند 350 اوین #پنج شنبه سیاه
